Mamma og pabbi voru að horfa á sjónvarpið þegar mamma sagði : "Ég er þreytt, það er framorðið. Ég ætla í rúmið."

Hún fór inn í eldhús að útbúa samlokur fyrir morgundaginn, tæmdi poppkornsskálarnar, tók kjöt úr frystinum fyrir kvöldmatinn annað kvöld, athugaði hvort nóg væri til af morgunkorni, fyllti sykurkarið, setti skeiðar og skálar á borðið og fyllti kaffivélina fyrir morgundaginn. Hún setti þvott í þurrkarann og í þvottavélina, straujaði skyrtu og festi á tölu. Hún tók dagblöðin upp af gólfinu, spilin af borðinu og setti símaskrána aftur í skúffuna. Svo vökvaði hún blómin, tæmdi ruslakörfu og hengdi upp handklæði.

Hún geispaði , teygði úr sér og á leiðinni að svefnherberginu settist hún við skrifborð og skrifaði skilaboð til kennarans, taldi peninga fyrir skólaferðalagið og teygði sig eftir skólabók sem lá undir stól. Hún skrifaði á afmæliskort fyrir vin sinn, heimilisfangið á umslagið og frímerkti það.  Svo gerði   hún í hvelli innkaupalista fyrir morgundaginn og setti hvort tveggja hjá veskinu sínu. Síðan þvoði hún sér í framan, setti á sig rakakrem, burstaði tennurnar og hreinsaði þær með tannþræði.

Pabbi kallaði : "Ég hélt að þú ætlaðir í rúmið." "Ég er á leiðinni," sagði hún. Hún setti vatn á disk hundsins, hleypti kettinum út og að því loknu athugaði hún hvort útihurðin væri læst. Hún leit inn til barnanna. Hún slökkti á náttborðsljósi, hengdi upp skyrtu, setti sokka í óhreina tauið og spjallaði aðeins við barnið sem var að læra heima.

Hún stillti vekjarann í svefnherberginu sínu, tók til föt fyrir morgundaginn og raðaði skónum í skóhillunni. Hún bætti þremur atriðum við á minnislista morgundagsins. 

Í því slökkti pabbi á sjónvarpinu og tilkynnti : "Ég ætla í rúmið" og . . . hann gerði það.

texti úr Veru, 5/1999.  þýð. VSV (aðlagaður)